Gebondenheid...

Wie wil er met me meedenken? Ik weet niet wie er hier kinderen heeft of niet, maar de moeder-zoon band kent toch iedereen?

Ashmit schreef:"En bespreken met haar is uit den boze.
Zelf lukt het me ook niet om
grenzen op te leggen, gewoonweg omdat ik te lief ben om hem plezier te
ontzeggen. En elke keer als hij me met zijn waterige oogjes aankijkt,
krijgt hij toch zijn zin ondanks dat hij een taak niet heeft gedaan"

Gebruik een riem en wees duidelijk, Jo pyaar se maante nahin, who Talwaar se maante hain.

m.a.w. hoe harder de hand, hoe beter. Ik ben volop geslagen door mijn moeder, en dat heeft me karakter gegeven en beleefdheid.
Ik proef alleen dat je niet daadkrachtig en of consequent bent, je moet meer kijken naar die aflveringen van "nannY' . die strenge dame die ouders helpt.
Je moet consequent zijn! en als je ouders tegen jouw manier van opvoeden ingaan dan krijgen ze minder vrijheden, het is jouw leven en jouw kind. Jij bepaalt.

Als ik later een kind hebt, gaat niemand voor mijn kind zaken bepalen.

Het slaan heb ik ook al geprobeerd, maar dat werkt niet als de puber net zo groot is als je zelf. Ik boezem met mijn 1.50 meter niet veel angst in en wat kracht betreft, kan hij me nu gemakkelijk aan. Ik moet het hebben van streng aankijken en flink boos worden.
En je proeft het goed, dat consequente zit niet in me. Waarom niet? Omdat het moederhart altijd wint en dat gunt hem echt zijn plezier. Ik weet dat het heel fout klinkt en is, maar er is een voorgeschiedenis aan voorbijgegaan. Bureau Jeugdzorg heeft zich hier al mee bemoeid en ik heb al het mogelijke al gedaan. Dit is het laatste wat ik kan doen om hem in goede banen te leiden. Het breekt mijn hart op dit moment en alleen ik weet hoe ik me nu voel. Belabberd.
Maar bedankt voor het meedenken Ashoe bhaiya.

En wat dat stukje over mijn ouders betreft. Zij zien me nog steeds niet als volwaardig volwassene. Ze zijn van de oude stempel. Ik krijg geen hulp van hen om mijn kind te sturen. Alles wat hij thuis niet mag, mag hij daar wel. Hij wordt daar ontzettend verwend en zolang hij rustig achter de pc zit en plezier heeft, is het okay voor hen. Het gaat zelfs zo ver dat als hij kattekwaad uithaalt en ik kom van werk en ik hoor het, dat mijn eigen moeder me op het hart drukt om hem geen standje te geven, want "ach het is een kind". Ze ondermijnen mijn gezag. Het doet me verdriet dat ik er hier helemaal alleen voor sta. Als ze mij hadden gesteund, had het niet zo ver hoeven te komen. Je kunt geen kind opvoeden volgens tweeslachtige regels. Op de ene plek wel en de andere niet.
En ja dat consequente, dat neem ik mezelf kwalijk, waarom ik het niet kan...sorry, waar het hart van vol zit, loopt de mond van over..

Ashmit schreef:Oh God don't get me started, ik ben al zo oud en mijn moder denkt nog steeds dat ik een baby bent, ondanks mijn hoge studie: en denkt dat ze altijd gelijkt heeft terwijl ze niks van zaken afweet. Ik geef advies, maar ik ben stront.

Ik heb alleen je eerste regel gelezen en ik reageer erop. Het is gewoon die ouderwetse opvoeding, van ik heb jou geschapen, en jij bent van mij, en alles wat jij zegt is bullshit, ik heb gelijk en jij bent niks.

OLDSCHOOL dus en normaliter ben ik voor oldschool, maar in dit geval ga ik voor al datgeen dat correct is en klopt met de werkelijkheid.

Dat klopt als een bus. Zaken over mijn eigen leven bepaal ik zelf, maar ook daar heb ik hard voor moeten vechten. Gewoon door een hard antwoord te geven of juist geen antwoord te geven. Voelt naar omdat je in je opvoeding leert om respect te hebben voor je ouders.
Zaken aangaande mijn zoon, denken ze mee te kunnen praten. Omdat hij fysiek aanwezig is en zij daar grip op hebben. Mijn moeder doet er nog een schepje bovenop: ik kan niets zeggen, want dan zorgt ze ervoor dat ze letterlijk een beroerte krijgt om haar zin te krijgen. Emotionele chantage, zegt je dat ook iets? (Oh jee, dit wordt toch niet gezien als roddelen over je ouders? want dat is niet de bedoeling)

Hmmm..
Een van de moeilijkste dingen vooral in het westen is om kinderen op de goede weg te houden/krijgen.
kinderen worden op 3 plaatsen gevormd.
- school
- thuis
- vrijetijd (bij oma, in dit gaval).
Normaal gesproken heeft de onderwijzer het grootste invloed, maar onderwijs besteed geen aandacht aan karaktervorming m.a.w., het onderwijs is is niet geschikt om op te voeden.
(uitzondering is wel de vrije-school & enkele ander instelling, die ook aandacht besteed aan karaktervorming. Maar die zullen hem niet aannemen, omdat de basis ontbreekt).

Ik denk dat je moet overwegen, om samen met je moeder op 1 lijn te komen, mocht dat niet lukken of geen zin hebben dan is het beste voor alle partijen om hem bij zijn vader te sturen. Uitgaande van, dat hij daar (door z'n vader en anderen waarmee hij omgaat) tot bewustzijn wordt gebracht wat een gepaste gedrag is voor je zoon.

(Er is een bekent geval van de grootste guru van een bepaalde tijd, die zijn eigen zoon naar een andere guru stuurde. Omdat de zoon niet in staat zou zijn om zijn vader als een leraar te zien. Andersom was het voor de grote guru ook een klein beetje moeilijk, om zijn zoon als een leerling ze zien.).

Dank je wel voor je antwoord en het advies. Het zal me nooit lukken om op 1 lijn met mijn ouders te komen. Dat is een constante waar ik zeker van ben. Mijn gezonde verstand zegt inderdaad dat ik hem moet laten gaan.

Ik laat het over aan Bhagwan daarboven. As dinsdag heeft zijn vader een afspraak met een potentiele school voor hem in Amsterdam. Als Bhagwan het wil, word hij daar aangenomen en als hij het niet wil, wordt hij niet aangenomen en blijft hij bij mij. En dan ga ik weer verder met mijn kruistocht om hem op het rechte pad te krijgen... (stiekem hoop ik dat ze hem afwijzen)...

Beste Sima,

Jij hebt zelf te kennen gegeven dat je niet hard kan zijn voor je zoon.
En de enigste die dat wel is is je ex man,denk dat het tijd wordt voor een serieuze gesprek met hem en leg hem uit dat zijn zoon school begint te verwaarlozen en dat je samen tot een oplossing moet komen.Aangezien jouw ouders niet meewerken kan je alle hulp gebruiken.

En waarom je zoon zijn zin geven als hij aan alles lak begint te krijgen,ik snap best dat je hem gelukkig wilt zien,maar vergeet niet dat je het wel hebt over zijn toekomst!!!Je zult hem toh echt strenger moeten aanpakken,want anders zal hij het later nog veel zwaarder krijgen!!!

En waarom hoop je stiekem dat hij niet wordt aangenomen op die school in Amsterdam???Zet je eigen wil opzij en denk aan zijn toekomst.
Mijn moeder zei ooit tegen mij jouw toekomst is mijn geluk!!!En elke diploma dat ik heb behaald dan zie ik die prachtige blik en weet ik dat ze trots is!!!Wil jij niet hetzelfde???Dat je over een paar jaar trots op hem kan zijn als hij z,n diploma heeft gehaald.

Hij is nu nog maar 13 jaar als je hem nu niet goeie kant opstuurd wanneer wil je dan gaan doen???Als ie 18 wordt heb jij niks meer te zeggen en kan je nergens meer terrecht,nu kan je hem desnoods nog in een internaat zetten als hij echt niet z,n best wilt doen.

Mijn neef was ook onhandelbaar en mijn oom en tante hebben hem uiteindelijk in een internaat gezet en nu heeft hij een prachtcarriere en geeft hij toe dat ie nogal losgeslagen was en is hij blij dat ie niet in de goot is geeindigd maar dat hij nu alles heeft.

Ik ben zelf ook geen makkelijke tiener geweest en heb heel wat rotzooi geschopt op school,maar ook ik wist dat je zonder diploma nergens kon komen en heb altijd m,n diploma,s behaald,maak je zoon duidelijk dat school geen grap is!!!

Ik zou hem niet sturen als ik jou was.

Ik heb vaak thuis dreigingen van me moeder gehad dat ze me weg zou sturen en m'n vader woont in Suriname (dat is erger dan naar Amsterdam :-| )

Na m'n "wilde"en eigenwijze periode heb ik begrepen hoe me moeder erop kwam zulke dingen te zeggen. Hoe zwaar het voor haar was alleen en toen kreeg ik respect voor haar (meer dan eerst :-) )
Als je je kind nu wegdoet dan moet hij een nieuw leven opbouwen, al zijn vrienden zijn ver van hem, hij heeft dan helemaal niks en het lijkt alsof jij hem weggedaan hebt.

(Ik heb geen kinderen dus ik typ nu vanuit een kind, ik woon nog thuis en het overkomt me allemaal nog met regelmaat.)

Als mijn moeder me naar mn vader gestuurd zou hebben dan zou ik haar dat zeker de eerste 10 jaar niet vergeven. Misschien later, als ik veel ouder zou zijn, misschien dan. Maar al die tijd dat ik nog zou puberen en het zwaar zou hebben zou ik haar de schuld geven.

Wat ik dus in het kort wil zeggen is dat je misschien je zoontje duidelijk kunt maken dat bepaalde dingen gewoon niet kunnen, dat je het zwaar hebt in je eentje. Je hebt (volgens mij ?) geen man dus je doet het huishouden én zijn opvoeding alleen. Als hij je een beetje helpt dan is het al heel wat minder zwaar voor je. Als hij zorgt dat hij uit de problemen blijft dan kun jij tenminste goed slapen. Als hij kattekwaad uithaalt hoef je niet altijd boos te zijn maar leg wel uit waarom het niet goed is.

Slaan is vaak niet de juiste manier. Ik ben trouwens nooit geslagen en mijn oma en opa waren erger dan jouw ouders. Mijn moeder deed zelf nog alsof ze kind was en ik kon doen en laten en maken en breken wat ik wou. Ik werd niet eens geschreeuwd. Zelf nu niet :-)
Het verschil is dat ik mn moeder nu begrijp en dat zij weet dat ik haar begrijp en geen "verkeerde" dingen zou doen. Ook al kom ik laat thuis ofzo, als ik maar bel dat ik laat ben dan is het voldoende. Ze WEET dat ik niks ergs aan het doen kan zijn.

Misschien dat je wederzijds begrip nodig hebt en je dus geen zorgen meer hoeft te maken om hem?

Dit kan natuurlijk bij iedereen anders zijn, dit is enkel hoe het bij mij thuis gegaan is :-)

Het kan ook zo zijn dat het ‘probleem’ groter wordt.. als je hem wegstuurt.

Hij is niet de enige die deelneemt aan het opvoedproces, ook jij hebt daarin jouw bijdrage, je hebt alleen een ander rol & taak te vervullen. Het moet van beiden kanten komen en als jij plotseling uit het proces stapt, kan dat een heleboel verandering teweegbrengen. Is dat wel verstandig voor een kind dat net in zijn puberteit zit?

Ik weet ook niet hoe zijn vader zijn manier van opvoeden uit?
Te streng zijn is ook niet goed voor een kind, want zo belemmer je zijn ontwikkelingsproces. (leuke dingen horen daar ook bij en niet alleen huiswerk maken en het halen van goede cijfers)
Het is als ouder belangrijk dat je consequent bent. Zoals ik lees is er ook geen sprake van structuur. Je zegt bv. :

"Nu zul je denken, sluit internet af, maar dat heeft geen zin, want dan gaat hij naar mijn ouders, waar hij praktisch alles mag."

Als jij weet dat hij naar jouw ouders toe gaat, om te internetten, waarom laat je hem dan gaan? Maak een afspraak dat hij bv. eerst zijn huiswerk maakt, laat zien en dan pas mag internetten. Het is belangrijk om structuur te bieden, te variëren en harmoniëren. Je hoort dus niet alleen maar streng te zijn, maak duidelijke afspraken en als hij zich niet eraan houdt, laat hem als straf dan niet internetten of naar jouw ouders toegaan.

Voor een kind is het ook belangrijk dat hij zich in een veilig klimaat bevind, een vertrouwde omgeving en vertrouwde activiteiten. Jij bent zelf het middel, om zijn opvoeding voort te zetten. En hoe jij dat doet is aan jou... Het probleem ligt eigenlijk niet zozeer bij jouw zoon (hij zit in een fase), maar meer bij jou en is het wel eerlijk dat jouw zoon nu zijn vrienden, leefomgeving en alles waar hij gewend aan is moet veranderen en achterlaten, omdat jij niet daarmee weet om te gaan?

Jullie zijn allemaal geweldig! Dat jullie zo met me meedenken en op jullie eigen wijze een antwoord geven. Ik ben het met jullie allen volkomen eens, want jullie hebben allen vanuit jullie standpunt gelijk! Ik ga deze antwoorden zometeen grondig doornemen en laten bezinken en serieus kijken wat ik er mee kan doen...Het valt me op dat de mannen zeggen dat ik hem moet laten gaan en de vrouwen het daar niet mee eens zijn.
Vanochtend heb ik hem weggestuurd met zijn vader, niet wetend of hij terugkomt of niet. Ik heb staan grienen als een klein kind. Op dit moment voel ik me zo naar: een mengeling van schuld, onmacht, leegte en eindeloze pijn. Ik kom hier later op terug.

Shivaaya schreef:Het kan ook zo zijn dat het ‘probleem’ groter wordt.. als je hem wegstuurt.

Hij is niet de enige die deelneemt aan het opvoedproces, ook jij hebt daarin jouw bijdrage, je hebt alleen een ander rol & taak te vervullen. Het moet van beiden kanten komen en als jij plotseling uit het proces stapt, kan dat een heleboel verandering teweegbrengen. Is dat wel verstandig voor een kind dat net in zijn puberteit zit?

Ik weet ook niet hoe zijn vader zijn manier van opvoeden uit?
Te streng zijn is ook niet goed voor een kind, want zo belemmer je zijn ontwikkelingsproces. (leuke dingen horen daar ook bij en niet alleen huiswerk maken en het halen van goede cijfers)
Het is als ouder belangrijk dat je consequent bent. Zoals ik lees is er ook geen sprake van structuur. Je zegt bv. :

"Nu zul je denken, sluit internet af, maar dat heeft geen zin, want dan gaat hij naar mijn ouders, waar hij praktisch alles mag."

Als jij weet dat hij naar jouw ouders toe gaat, om te internetten, waarom laat je hem dan gaan? Maak een afspraak dat hij bv. eerst zijn huiswerk maakt, laat zien en dan pas mag internetten. Het is belangrijk om structuur te bieden, te variëren en harmoniëren. Je hoort dus niet alleen maar streng te zijn, maak duidelijke afspraken en als hij zich niet eraan houdt, laat hem als straf dan niet internetten of naar jouw ouders toegaan.

Voor een kind is het ook belangrijk dat hij zich in een veilig klimaat bevind, een vertrouwde omgeving en vertrouwde activiteiten. Jij bent zelf het middel, om zijn opvoeding voort te zetten. En hoe jij dat doet is aan jou... Het probleem ligt eigenlijk niet zozeer bij jouw zoon (hij zit in een fase), maar meer bij jou en is het wel eerlijk dat jouw zoon nu zijn vrienden, leefomgeving en alles waar hij gewend aan is moet veranderen en achterlaten, omdat jij niet daarmee weet om te gaan?

Ik schaar me achter jouw opinie. Want voor mij ben jij degene die het meeste gelijk heeft. Ik ben degene die het in de hand heeft. Het gaat erom hoe sterk ik ben en hoeveel doorzettingsvermogen ik heb. Ik heb een zware periode achter de rug gehad, die me hebben gevormd tot de mens die ik nu ben. Helaas ben ik geen duizendpoot en is hierbij de opvoeding van mijn zoon bij ingeschoten. Ik heb mezelf voorgenomen om het helemaal goed te maken en alle middelen aan te grijpen om mijn zoon weer op het goede pad te krijgen. Dat betekent, harder worden en disciplinair zijn. En er ook echt voor hem zijn. Ik zat al na te denken over nieuwe regels die ik ga stellen en hoe ik zijn hart kan winnen. Tips?

Sima schreef:

Shivaaya schreef:Het kan ook zo zijn dat het ‘probleem’ groter wordt.. als je hem wegstuurt.

Hij is niet de enige die deelneemt aan het opvoedproces, ook jij hebt daarin jouw bijdrage, je hebt alleen een ander rol & taak te vervullen. Het moet van beiden kanten komen en als jij plotseling uit het proces stapt, kan dat een heleboel verandering teweegbrengen. Is dat wel verstandig voor een kind dat net in zijn puberteit zit?

Ik weet ook niet hoe zijn vader zijn manier van opvoeden uit?
Te streng zijn is ook niet goed voor een kind, want zo belemmer je zijn ontwikkelingsproces. (leuke dingen horen daar ook bij en niet alleen huiswerk maken en het halen van goede cijfers)
Het is als ouder belangrijk dat je consequent bent. Zoals ik lees is er ook geen sprake van structuur. Je zegt bv. :

"Nu zul je denken, sluit internet af, maar dat heeft geen zin, want dan gaat hij naar mijn ouders, waar hij praktisch alles mag."

Als jij weet dat hij naar jouw ouders toe gaat, om te internetten, waarom laat je hem dan gaan? Maak een afspraak dat hij bv. eerst zijn huiswerk maakt, laat zien en dan pas mag internetten. Het is belangrijk om structuur te bieden, te variëren en harmoniëren. Je hoort dus niet alleen maar streng te zijn, maak duidelijke afspraken en als hij zich niet eraan houdt, laat hem als straf dan niet internetten of naar jouw ouders toegaan.

Voor een kind is het ook belangrijk dat hij zich in een veilig klimaat bevind, een vertrouwde omgeving en vertrouwde activiteiten. Jij bent zelf het middel, om zijn opvoeding voort te zetten. En hoe jij dat doet is aan jou... Het probleem ligt eigenlijk niet zozeer bij jouw zoon (hij zit in een fase), maar meer bij jou en is het wel eerlijk dat jouw zoon nu zijn vrienden, leefomgeving en alles waar hij gewend aan is moet veranderen en achterlaten, omdat jij niet daarmee weet om te gaan?

Ik schaar me achter jouw opinie. Want voor mij ben jij degene die het meeste gelijk heeft. Ik ben degene die het in de hand heeft. Het gaat erom hoe sterk ik ben en hoeveel doorzettingsvermogen ik heb. Ik heb een zware periode achter de rug gehad, die me hebben gevormd tot de mens die ik nu ben. Helaas ben ik geen duizendpoot en is hierbij de opvoeding van mijn zoon bij ingeschoten. Ik heb mezelf voorgenomen om het helemaal goed te maken en alle middelen aan te grijpen om mijn zoon weer op het goede pad te krijgen. Dat betekent, harder worden en disciplinair zijn. En er ook echt voor hem zijn. Ik zat al na te denken over nieuwe regels die ik ga stellen en hoe ik zijn hart kan winnen. Tips?

Laat hem weten dat je er voor hem bent,niet alleen woorden maar daden!!!
Praat met hem en vraag hem wat hij wilt en hoe hij z,n toekomst ziet???Leg hem uit dat naar school gaan zijn dromen dichterbij kunnen brengen.
Praat met hem als vriendin niet als moeder,creeer een nieuwe band!!!

Sima schreef:

Shivaaya schreef:Het kan ook zo zijn dat het ‘probleem’ groter wordt.. als je hem wegstuurt.

Hij is niet de enige die deelneemt aan het opvoedproces, ook jij hebt daarin jouw bijdrage, je hebt alleen een ander rol & taak te vervullen. Het moet van beiden kanten komen en als jij plotseling uit het proces stapt, kan dat een heleboel verandering teweegbrengen. Is dat wel verstandig voor een kind dat net in zijn puberteit zit?

Ik weet ook niet hoe zijn vader zijn manier van opvoeden uit?
Te streng zijn is ook niet goed voor een kind, want zo belemmer je zijn ontwikkelingsproces. (leuke dingen horen daar ook bij en niet alleen huiswerk maken en het halen van goede cijfers)
Het is als ouder belangrijk dat je consequent bent. Zoals ik lees is er ook geen sprake van structuur. Je zegt bv. :

"Nu zul je denken, sluit internet af, maar dat heeft geen zin, want dan gaat hij naar mijn ouders, waar hij praktisch alles mag."

Als jij weet dat hij naar jouw ouders toe gaat, om te internetten, waarom laat je hem dan gaan? Maak een afspraak dat hij bv. eerst zijn huiswerk maakt, laat zien en dan pas mag internetten. Het is belangrijk om structuur te bieden, te variëren en harmoniëren. Je hoort dus niet alleen maar streng te zijn, maak duidelijke afspraken en als hij zich niet eraan houdt, laat hem als straf dan niet internetten of naar jouw ouders toegaan.

Voor een kind is het ook belangrijk dat hij zich in een veilig klimaat bevind, een vertrouwde omgeving en vertrouwde activiteiten. Jij bent zelf het middel, om zijn opvoeding voort te zetten. En hoe jij dat doet is aan jou... Het probleem ligt eigenlijk niet zozeer bij jouw zoon (hij zit in een fase), maar meer bij jou en is het wel eerlijk dat jouw zoon nu zijn vrienden, leefomgeving en alles waar hij gewend aan is moet veranderen en achterlaten, omdat jij niet daarmee weet om te gaan?

Ik schaar me achter jouw opinie. Want voor mij ben jij degene die het meeste gelijk heeft. Ik ben degene die het in de hand heeft. Het gaat erom hoe sterk ik ben en hoeveel doorzettingsvermogen ik heb. Ik heb een zware periode achter de rug gehad, die me hebben gevormd tot de mens die ik nu ben. Helaas ben ik geen duizendpoot en is hierbij de opvoeding van mijn zoon bij ingeschoten. Ik heb mezelf voorgenomen om het helemaal goed te maken en alle middelen aan te grijpen om mijn zoon weer op het goede pad te krijgen. Dat betekent, harder worden en disciplinair zijn. En er ook echt voor hem zijn. Ik zat al na te denken over nieuwe regels die ik ga stellen en hoe ik zijn hart kan winnen. Tips?

Ik heb er bewondering voor dat je niet opgeeft en na twijfel toch wil doorzetten met het opvoed- proces van je zoon. Het is echter niet gemakkelijk en zeker niet met een zware periode achter de rug. Maar daar moet de opvoeding van jouw zoon natuurlijk niet onder lijden. Het is zeker niet gemakkelijk om ineens die omschakeling te maken, jezelf sterker en harder te maken. Probeer daarom je kracht te halen uit de gedachte dat het om de belangen van je zoon gaat. Denk hier aan, wanneer je afspraken maakt of harder optreedt en laat je vooral niet misleiden door emoties, gevoelens of medelijden, want dat is het grote obstakel waarmee jij te maken hebt.

Een aantal tips:
Structuur bieden: Probeer structuur te bieden in het dagelijkse leven van je zoon. Maak hierbij duidelijke afspraken en bespreek dit samen met je zoon. Leg ook uit, waarom je deze afspraken maakt, zodat hij jou beter begrijpt. Als hij niet meewerkt, dan zou je harder moeten optreden en duidelijk maken dat jij zijn gedrag niet tolereert. Laat merken dat jij de baas bent en sterk achter jouw eigen woorden en wil staat, blijf ook staan!. Het is daarom belangrijk dat je consequent bent. Als het bijv. bij jou een nee is en bij nani een ja, laat dan merken dat jouw wil & wet boven de wil van jouw moeder komt. En als je moeder in discussie wilt gaan, dan kun je dat doen.. maar wees erop alert dat dit niet voor de ogen van jouw zoon gebeurd. Omdat hij hierdoor weet tot hoever hij steeds kan gaan. Je zegt ook dat hij wordt opgevangen door je moeder, omdat jij 4 dagen in de week werkzaam bent. Ook zeg je dat het geen nut heeft om een gesprek te voeren met je ouders . Als zij er niet aan meewerken, kun je daar weinig aan doen, maar maak wel duidelijk.. dat wanneer jij thuis bent jouw wil de wet is, wees duidelijk aanwezig en probeer krachtig en standvastig over te komen, ook al vind je het van binnen moeilijk en lukt het nog niet, zorg er in elk geval voor dat zij dit niet merken!

Zoals ik al eerder zei is te streng zijn ook niet goed, als je zoon iets goeds doet, geef hem daarvoor complimenten! Dit motiveert hem en zorgt voor herhaling. Je kunt hem ook belonen met iets leuks. Af en toe wat wisseling in de structuur kan geen kwaad, maar zorg ervoor dat het niet te vaak voorkomt, want dan ben je gauw de draad kwijt. Kijk naar de goede kanten van je zoon en probeer daarvan te genieten, kijk niet alleen naar de dingen die hij niet goed doet, want dan ga je jezelf negatiever opstellen t.o.v. je zoon.

Communicatie is ook erg belangrijk, praat veel met je zoon! Zo creëer je een hechte relatie, op een gegeven moment zul je merken dat hij zelf naar jou toe komt om iets te vertellen. Mijn laatste tip is: niet opgeven!
In het begin is het uiterst moeilijk en je zult denken, dat het allemaal geen effect heeft, zolang je doorgaat en niet opgeeft.. zie je steeds meer effect!

Weet je echt geen raad meer? En heb je advies of tips nodig, dan kun je dit ook altijd stellen aan een deskundig persoon. Je kunt altijd terecht bij een pedagoog die jou hierbij kan steunen.

Heel veel succes, ik hoop dat je iets hebt aan mijn tips en dat alles snel goed komt.

Wauw Shivaaya, je bent geweldig! Wat een prachtige tips. Ik ga ze zeker gebruiken om mijn zoon te sturen. En wie zegt dat ik een pedagoog nodig heb? Ik heb jou toch al... Ontzettend bedankt!!!

Sima schreef:Wauw Shivaaya, je bent geweldig! Wat een prachtige tips. Ik ga ze zeker gebruiken om mijn zoon te sturen. En wie zegt dat ik een pedagoog nodig heb? Ik heb jou toch al... Ontzettend bedankt!!!

Dank je wel, ik hoop echt dat je er iets aan hebt, haha ik ben helaas geen pedagoog (heb wel de opleiding gevolgd, maar jammergenoeg niet afgemaakt ) Mocht je nog meer tips nodig hebben, dan kun je altijd bij me terecht.

Luitjes, vandaag neem ik mijn zoon weer mee naar huis. De belangrijkste regel is geen internet in huis. Dat betekend dat als ik de mogelijkheid heb, het voorlopig ga opzeggen of anders noodgedwongen alleen de doos van de muur haal. Dit leidt er natuurlijk ook toe, dat ik minder op het forum zal zijn. Vind ik jammer, maar ik ga niet helemaal weg. Zodra ik de kans en mogelijkheid heb, blijf ik meepraten en ik kom zeker weer een keer helemaal terug. Wish me luck!

Waarom geen internet in huis?

Waarom die regel?

Ik zit de opties af te wegen. Ben ik wel consequent als ik eerst zeg dat internet weg moet en dat ik het daarna half half laat hangen? Mijn zoon is 13 en meer computergeniek dan ik. die zit het verschil echt wel als die doos daar hangt. Maar bedankt voor de tip, Ashoe bhaiya. En hee, ik heb je niets kunnen sturen voor rakshabandhan, maar heb wel aan je gedacht. Je hebt mijn goede wensen, zie dat maar als een rakshabandhan....

Ashmit schreef:Good luck, waarom geen internet thuis? Doet ie verdachte dingen dan? Verder kan je gewoon de modem in de boos doen of de stekker opslot zetten, en als die weg is of slaapt weer de stekker erin doen.

Aan de andere kant, het bespaart wel wat geld Maar inet, ik zou echt niet zonder kunnen, ov9292, routeplanners, google, belastingaangifte ed, gaat toch allemaal via inet, zelfs nieuws en tv gids doe ik via i-net.

Tegenwoordig is technologe slimmer..je hoeft geen modem te hebben om het internet op te kunnen..of kabes of what ever..je volstaat al met een Wi-Fi knop op je laptop..je hebt zo een handige tool waarmee je illegaal internet kunt kapen uit je omgeving..dus ja ik denk dat pc/laptop in beslag nemen beter idee is..of ten minste beveiligen met password..zodat niemand anders erop kan..dat gaat beter effect hebben..

Internet weg betekent ook gelijk zijn sociale contacten weg hè.

Chaandni schreef:Internet weg betekent ook gelijk zijn sociale contacten weg hè.

nee, hij mag wel maar op zijn tijd en met mate...

Chaandni schreef:Internet weg betekent ook gelijk zijn sociale contacten weg hè.

Er bestaat nog zoiets al telefoon toch??..Mobiele telefoons zijn naast internet nog steeds een van de meest gebruikte communicatiemiddel..sms en dergelijke..

Sima schreef:

Chaandni schreef:Internet weg betekent ook gelijk zijn sociale contacten weg hè.

nee, hij mag wel maar op zijn tijd en met mate...

Ok, als je dat niet wegneemt dan gaat hij zelf zien dat je hem niet echt wilt kwetsen.

Ik praat zo omdat ik nog thuis woon en al die dingen ook meegemaakt heb met m'n alleenstaande mama die me niet meer aankon :-P

Misz S schreef:

Chaandni schreef:Internet weg betekent ook gelijk zijn sociale contacten weg hè.

Er bestaat nog zoiets al telefoon toch??..Mobiele telefoons zijn naast internet nog steeds een van de meest gebruikte communicatiemiddel..sms en dergelijke..

Op je 13de?
Nee hoor, dan heb je geen beltegoed om zo lang te praten. MSN is gratis, kun je samen surfen, spelletjes spelen, praten, chatten etc.

Soms heb je mensen aan de telefoon geen moer te vertellen maar ben je toch uren met ze op msn. Het is anders.

Het consequenter zijn gaat me steeds beter af. In de weekends mag hij op de pc mits zijn huiswerk af. En door de week, gaat hij naar oppasoma, waar hij niet op de pc kan ivm wachtwoord. Enige wat hij daar kan is dan zijn huiswerk maken. Moeders keek me al een keer meelijdend aan dat ze het zielig vond dat hij op de bank hing niets te doen. Ik gaf aan dat dat voor zijn eigen bestwil is. Af en toe toegeven mag, maar ik weet nu wanneer wel en wanneer niet. En juist met vallen en opstaan kom je er toch?

En hoe reageert je zoon hierop?

Haha, af en toe nog flink driftig. ik laat m dan uitrazen en uiteindelijk gebeurt het zoals ik het wil. hij accepteert.